Mən bilmirəm küləkdən niyə bu qədər qorxuram. Bəlkə...bəlkə qorxuram ki, mənim ölməz ,sonsuz sevgimi ürəyimdən söküb alar , onu çox uzaqlara aparar .Bəlkə də, qorxuram ki, qara buludları başımın üstünə gətirib sonsuz qaranlığın əsarətinə həbs edib, əllərim-ayaqlarım qandallı, həyatımı kiçik bir qəfəsdə tək başıma qaranlığa məhkum edər. Sonra da qarşıma keçib mənim ürkək, işıltılı, nəmli gözlərimə baxıb kinayəli şəkildə mənə gülər ,dəlicəsinə sağa-sola hücum edib başqa insanların da ürəyini əsdirər, onları da bu qaranlığın əsiri edər. Deyəsən, küləkdən qorxan bir tək mən deyiləm. Soruşuram: --Ey ağac ,niyə küləkdən qorxursan? Boynubükük cavab verdi: --Külək məni sevgilimdən ayırdı .Qəzəblənib o qədər güclü əsdi ki ,ona müqavimət göstərə bilməyib kökümdən qopdum ,sevgili cananımdan ayrı düşdüm .Məni boynubükük ,gözü yaşlı, qəlbisınıq buraxdı. Soruşuram: --Ey yarpaqlar ,niyə küləkdən qorxursunuz? Qorxa-qorxa titrəyərək cavab verdilər: --Külək bizi atamızdan ayırdı.Hirslənib elə elə güclü əsdi ki.tab gətirə bilməyib yerə töküldük.İndi həm özümüz,həm də qürurumuz ayaqlar altındadır. Soruşuram: --Ey buludlar,niyə küləklər qorxursunuz? Yarı qəzəbli,yarı kədərli: --Külək bizi bacı qardaşımızda ayırdı.Qəzəblənib elə hirslə əsdi ki hamımız parçalanıb dağıldıq,dörd bir yana viran düşdük.Kədərimizdən ağladıq,qəzəbimizdən şimşəklər çaxdırdıq... Mən bilmirəm yağışı niyə bu qədər sevirəm. Bəlkə... bəlkə ,xəyal edirəm ki, küləklərim məndən aldığı ölməz sevgimi yenidən damlalar şəklində titrəyən dodaqlarımda əsdirər ,onu itirməmək üçün mənə bir az daha ümid verər və hər gün bu ümidlə yaşadar. Küləklərin düşməni yağış mənim dostum olar. Mənim dərdimə aşina tək sirdaşım. yoldaşım olar .Yenidən qəlbimə qaytardığı sevgimin sevinci ilə duyduğum hissi bir tək o duyar ,mənimlə birlikdə sevinib, mənimlə birlikdə gülər .Bu sevincimə nəğmələr qoşar, yağış damlalarının köməyi ilə zümzüməli şəkildə oxuyar və iliklərimə qədər hiss etdirər.. Mən bilmirəm qar niyə bu qədər gözəl yağır. Bəlkə...bəlkə ,hər dəfə qar yağanda qəlbimdəki sevgimin aloları daha da şiddətlənir. Soyuq həzin ,kiçik ağ dənəciklər mənim məhəbbətimin gücünü birə min artırır. Sanki hər dəfə qar yağanda başqalarından fərqli olaraq, özümü başqa bir aləmdə hiss edirəm. Öncə gözlərimi qapayıb dərin bir boşluğun dibinə düşürəm. Gözlərimi açdıqda isə özümü bəyaz cənnətdə görürəm .Kiçik, ağ mələklər saçlarımı hörür ,onları ağ çiçəklərlə bəzəyir və qulağıma fısıltı ilə həzin sakit bir mahnı pıçıldayır. Bu hissi nə var dövlətə, nə sonsuz qüdrətə ,nə də dünyalara hökmranlığa dəyişmərəm... Mən bilmirə günəş niyə bu qədər sevimlidir... Bəlkə...bəlkə ona hər dəfə gözlərim qamaşaraq baxdıqda duyduğum sevinc hissi, keçmiş gözəl xatirələrimi yada saldıqda duyduğum sevinc hissini xatırladır... Günəşin isti,parlaq şüaları altında insan özünü sanki iki cahanın min bir cənnətini əsrarəngiz gözəlliyinin qoynunda hiss edir. Hər səhər üfüqdən boylanıb bizə gülümsəyən uzun saçlı sarı mələk insanları ürəyini hüzurla doldurmağa can atır.... Günəşin özündən belə çox sevdiyi, həsrətlə gözlədiyi və heç vaxt qovuşa bilmədiyi "Ay" hər gecə günəş qeyb olduqdan sonra özünü biruzə verib kainatı nura qərq edir və hər gün sevgilisi günəş üçün hər gün ağlayır. Ayın köməkçiləri xırda, parlaq ,işıltılı ulduzlar, su pərilərinin saçlarını bəzədiyi mavi dəniz dibindəki ağ incilərə bənzəyirlər...
Mən sizdən bir kömək istəyirəm .Mən bu yazılarıma ad tapa bilmirəm .Siz nə məsləhət görərdiniz?
rihannayazdıki >> sag oleeee Prince Fati heee ozum yazmisam az emiqizi day bos bos seyler yazmayeee maman dedi ki sen de nese yazmisan amma men inanmiram sen yeqinki hansisa saytdan zaddan goturersen