Arvadını ölüncəyə qədər döyən kişi…
Daha sonra üzür istəmək üçün ayaqlarına düşən yenə kişi...
Bu qədər əzabdan sonra axşam əlimizdə bir buket çiçəklə zəngi çalırıq...
Qadının qapını heç bir şey olmamış kimi açmasını gözləyirik ...
Ayaq səsləri gəlir qulağımıza əvvəl ...
Qapı açılır...
Ən şirin halimızla çiçəkləri ona uzadırıq …
Və bütün problemləri həll etdik, bütün pis günlərə xətt çəkdik…deyirik.
Çiçəkleri alır, gənç qız xəyallarindan etdiyi vazonun içinə qoyur...

İllər sonra, qurudulmuş çiçəklərə bir fotograf albomunun içində rast gəlirik ...
Çox gerilərdə qaldığını düşündüyümüz, unutduğunu zənn etdiyimiz o günü...
Acı bir gülümsəmə bürüyür dodaqlarımızı…
Özümüzdən sual veririk...
Görəsən biz!... Niyə bu qədər tez unuduruq?...
Qadın hər şeyi bagışlayır, amma əsla unutmur...