Hərşeyi geridə qoyub gedirem ən əsası da "səni”. Sən heç vaxt məni qəbul etmədin. Bunu heç vaxt deyişdirə bilməyəcəyimi bilirəm. Yorulmuşam otağımda oturub səssizcə sənin günəşinin doğmağını, meni və dünyamı aydınlatmağını gözləməkdən. Bu qədər zəif olmaq istəmirəm.Səni çox sevmişdim. Çox sevmiş və çox inanamışdım.

Hər yıxılanda əlimdən tutub qaldırmağını, hər ağlıyanda göz yaşımı silməyini, hər üşüdüyümdə isti nəfəsini hiss edəcəyimi, gecə yuxudan qorxub duranda məni qucaqlayacağını fikirləşmişdim. Hər dəfə gəlməyini gözlədim ama GƏLMƏDİN……

Dizlərimi yerə qoyub qışqırmağa başladım: Allahım bu dünyada yaşayacaq qədər gücüm yoxdu. Bu dünyada, bu qaranlıqda yaşamaq istəmirəm Allahım al məni yanına, yaşamaq istəmirdim ama yenə senin üçün hər şeyə dözürdüm.

Açılacaq hər təzə gündə daha da əzab çəkirəm. Mən her şeyin bu qədər çətin olduğunu bilmirdim.
Sənsizliyin məni bu qədər incidəcəyini bilmirdim.!!!

Niyə yanımda olmadın?

Niyə hər dəfə çığırıb ağlayanda tutmadın əlimdən, silmədin sənin üçü axan yaşı gözlərimdən?

Niyə hər dəfə mənə çəkdirdin bütün dərdləri?

Niyə həmişə məni keçirtdin ən çətin sınaqlarından?

Niyə həmişə səni sevdiyimi bilə-bilə mənə zülm elədin?

Niyə axı? "HƏYAT” niyə elədin bunları mənə? Tək günahım səni sevmək və sənin də məni sevmən və qəbul etmən idi. Çox şey istədim?

NİYƏ AXI?