Elə bir hiss düşünün ki, hara getsəniz dar gəlir sizə. Elə bil məzara girsəniz, torpaq sizi atacaq. İstər aid olmamaq deyin, istər ruhu hüzursuz. Ama sonuc hər zaman eynidir: Bir həyata sığmağı bacara bilməmiş günlərdə, dalğalara döyülmüş yorğun yaralı ürəklər. Biz çoxmu nikbin idik? Yoxsa hərşeyi öz həyatına sıxışdıra bilməkdə idi? Bəs həyatımız nə idi? Nələrdən törəyirdi də sığışa bilmirdik?

Bir ürək düşünün, volkanik bir dağ kimi qocaman bir ürək… Nə vaxt, necə partlayacağını bilmədyiniz bir ürək. Və bir qız düşünün. Həyata ”inadına” demiş, yarı yolda qoyanları ardında qoymuş böyük qulaclarla. Və daima öhtəsindən gəlmiş çətinliklərin. Və o qız indi xəyaldan xəyala yatır sırf davam etmək üçün yoluna. Siz bilməmiş olsanız da, xəyallar imkansız görsənsə də, hər gün edilən xəyal sizsiniz. Yanı başında duran xəyal sizsiniz…

Ya vaxtından çox tez gələrəm, dünyaya gəldiyim kimi. Ya vaxtından çox gec, səni bu yaşda sevdiyim kimi. Xoşbəxtliyə hər zaman uzaq qalaram, hər zaman çox tez gedərəm bədbəxtliyə. Ya hər şey qurtarmışdır çoxdan, ya heç bir şey başlamamışdır. Elə bir vaxtına gəldim ki, yaşamın, ölümə çox tez, sevgiyə çox gec. Yenə gecikdim, bağışla sevgilim. Sevgiyə on qala, sevgiyə beş .


Heç, vaxtından tez və ya gec, gəldiyinizi düşündünüzmü həyata?