Payız
Payızın qüssəsi dolub qəlbimə
Kədər ürəyimi didib-dağıdır
Saralmış, soluxmuş mənzərələrlə
Payızı seyr etmək necə ağırdır
Baxıram ağacın yarpaqlarına
Dayanmır, saralıb tökülür bir-bir
Baharın sevgisi qəlbimə hakim
Günlərim beləcə mənasız keçir
Sevmədim əzəldən səni mən, payız
Dumanın, çiskinin ürək sıxandır
Məhsulda, meyvədə mənim gözüm yox
Üzündə sonsuz bir bədbinlik vardır
Baxdıqca məhv olmuş bağa, bağçaya
Axirət canlanır gözüm önündə
Həyat dolu yayın uzun günləri
Zülmətə büründü payız günündə
Qurumuş ağaclar imdad diləyir
Amansız küləkdən qoruna bilmir
Küləksə məmnundur öz halətindən
Gücünü gücsüzə göstərə bilir
Buludlar səmanın üzünü örtmüş
Ulduzlu göyləri seyr etmək olmur
Günəşin işığı çox zəifləmiş
Onun şüasına isinmək olmur
Nəğməkar quşları didərgin salıb
Sərçələr, qarğalar sultanlıq edir
İnsanlar tədarük qayğısındadır
Təbiətsə qışa lıbassız gedir
Qəribə məntiqin var sənin, payız
İşıqlı dünyanı zülmət edirsən
Sorğusu olmadan etdiklərinin
Yerini sakitcə qışa verirsən... |
Leyla
Məhəmmədəli
Anonim
Eti
Gunel
