Oturub yaşadıqlarınızı ve çevrənizdəki insanların yaşadıqlarını düşününcə, ayrılığın hansi şəkildə olursa olsun birdən-birə gəldiyini hiss edirsiniz. Kimsə qollarını açıb, onu dörd gözlə gözləmir..Haminin həyatında ola bilər . Məs: Bir qadın və bir kişi evdə oturarkən birdən qapı döyülür və adam qadına səslənərkən dialog başlayır:

-Qapı çalır açsana.!
Qapını açdığı anda birdən çaşkınlığa düşür. Nə diyəcəyini bilmez bir halda sevgilisine səslənir:

-Qapıda ayrılıq var..! Onu sənmi çağırdın..?

Adam nə diyəcəyini bilmir birdən və kəkələyərək deyir.

-Bir gün yolda qarşılaşmışdıq. Mən də bir ara danışarıq deyə
düşündüm. Bu qədər tez gələcəyini bilmirdim.

Mənə niyə söyləmədin? Bu evdə mən də yaşıyıram, mənim
də bilməyim lazim idi..?

-Oglan deyir: nədə olsa gələcəyini sən də bilirdin. Ya bugün ya sabah,
nə fərqi var..

-Xeyr, bilmirdim..Bilmək ayrı, danışmaq və buna qərar
vermek ayrı. İndi onu necə içəri cagırım? Hər tərəf
darmadağınıq, ortalığı toplamamışam. Üstəlik indi onu
qonaq edecek yerim də yoxdur..!

Niyə bunu heç danışmadın mənimlə? Bir firkin vardısa niyə
paylaşmadın..?

Qapıda gözləyən ayrılıq özünü itirir və onu çagıran adama belə deyir:

-Sən heç sevgilinlə belə danşmamısan, qaldı ki, mənimlə necə danışacaqsan? Mənə təsir etmir belə duygusal səhnələr, işimi edib gedərəm. Amma bir də məni
çağırdığında bundan sevgilinin də xəbəri olsun.

Bunları söylədikdən sonra gedir. Qadın və kişi geri planda qalır. Əslində qadının ortalığı toplamadım dediyi, ürəyinin dağınıqlığıdır. Birdən-birə gələn ayrılığa necə dözəcəyi idi .
Bu kimi səhnələr hər zaman yaşanar. Və ayrılıq elə üzsüzdür ki; aglınızdan keçirsəniz də, dodaqlarına gülümsəyişini yapışdırıb gələr. Ortalığı toplamaga fürsət də tapmazsınız..

İndi sizə 1 sual verirəm... Hər biriniz öz fikirlərinizi cavabda əks etdirin....