Bu şerin hekayəsini yəqin çoxunuz eşitmisiniz. Ancaq mən şeir şəklinə salıb, sizinlə bölüşmək istədim.

Günəbaxan var idi
Bir baxçanın dibində
Üzü hər an gülərdi
O, günəşi görəndə.
Hər gün günəş çıxanda
Boynunu qaldırardı,
O, dünyada özünü,
Ən bəxtəvər sayardı
Elə ki, Günəş batdı
Başını qaldırmazdı.
Dikilərdi torpağa
Baxardı asimana.
Bir sarmaşıq var idi
Bitmişdi həyətində
Onu sevər oxşardı,
Günəşə baxdığında
Onu cox qısqanardı.
Onun budaqlarına
Daha çox sarmaşardı.
Günəbaxan çiçəyi,
Bu haldan sıxılardı.
Bir gün səhər olanda
Hər şey əksinə oldu.
Bunu görən sarmaşıq
Sevincdən coşub-daşdı.
Ancaq onun sevinci
Birdən yarımçıq qaldı.
Günəbaxan çıçəyi
Sarmaşıqa baxmırdı.
O qədər boğulub ki,
Artıq o, yaşamırdı.
Sarmaşıq ağlayırdı,
Ah-nalə qoparırdı.
Etdiyi əməllərin
Fərqinə indi vardı.
Bildi ki sevənləri
Ancaq ölüm ayırdı