Hər yalanın dözülməz oldu…həmişə bağışladım…qürurumu sənin üçün satdım…
Niyə səni həmişə sevdim? …niyə həmişə pisliklərini görməməzlikdən gəldim?…
Niyə bu sevgini doyunca yaşamağa fürsət vermədin?
Ən dəyərlim idin mənim …qıymadığım…məndəki, tək adın sevgi olub…amma yordun məni əzizim…
Məhv olmuş bir sevgidir bu…
sevgi artıq yoxdur amma daha sonra fərqinə vardım ki, içimdəki sən hələ də yaşayırsan.…

və sənin mənə etdiyin kimi etdim mən də…ürəyimdəki uçurumun kənarına götürdüm səni…ilk öncə möhkəm sarıldım sənə…və sonra tutmamaq qərarına alıb səni buraxdım əlimdən…
sən əlimdən çıxarkən çox sakit şəkildə düşdüyünü seyr etdim…
Sənin verdiyin acıların intiqamı idi....
bunu da yalanlarının arasında yükləmişdin bəlkə də…
və mən səndən başqa heç bir şeyi görməyən gözlərimlə hiss etmişdim…

Böyüdüm səndən sonra…addımlarım sərtləşdi…ağlım qəlbimə söz keçirtməyi öyrəndi…
Bədənim ruhuma daha da möhkəm sarılmağa başladı…gözlərim cüzi bir xırdalıqlarıda görürdü artıq…
çətin oldu,amma səsin qulaqlarımdan tamam silindi,başqa səsləri eşidə bilirəm artıq…
bir tək əllərim öyrəşmədi sənsizliyə…boşluğa belə toxunmadım səndən sonra…
bir tək onlara söz keçirə bilmədim…Hansı həyatda var olursan ol…
amma artıq heç kimə əzab vermə sevgilim…ilk öncə özünə bağlayıb,sonra nağıllara qarışma…
unutma!!..dünya sənə aid deyil…
buraxdığın acıların qarşılıqlı cavabını verən mütləq tapılacaqdır..!!

Fikirleriniz....