Dost qalaq nə olar? dedi gözlərimin içinə baxaraq.. Səs çıxara bilmədim, çünki boğazıma düyünlənilmişdi sözlərim.. Oturduğumuz bankdan qalxıb sahilə doğru irəlilədi..baxa qaldım arxasından.. Və onu nə qədər çox sevdiyimi düşündüm.. Amma o mənə dost qalmamız lazım olduğunu söyləyirdi...
Düşündüm sonra, dost qala bilərəmmi deyə? "Xeyr, dost filan ola bilmərik!" desəm bir daha görə bilməyəcəkdim, "yaxşı dost qalaq" desəm bundan sonra yenə görmə şansım vardı...

Dənizi izlədi bir az, gün batırdı, günəşin qırmızılığı o qədər gözəl idi ki.. Amma yenə də içimi işıqlandıra bilmirdi.. Sonra döndü yanıma.. - çox yaxşısan və mən səni itirmək istəmirəm! dedi o içimi parçalayacaq qədər gözəl səsiylə.. mən də onu itirmək istəmirdim, dost qalmağı qəbul edəcəkdim məcbur olaraq.. nə olursa olsun onu görə bilmək bahasına içimə basdıracaqdım eşqimi...
İki dost olaraq ayrıldıq dəniz kənarından.. Sonra bir neçə dəfə axtardı məni.. hər telefon çalışında ürəyim yerindən atılacaq kimi olurdu.. Əvvəllər mən telefonu açıb alo deyişimdə qarşıdan "Sevgilim" deyə bir səs eşidərdim.. amma artıq sıravi, qupquru bir "alo" eşidirdim yalnız.. Çünki artıq dost idik.. Havadan sudan danışırdıq, mənə dostlarından danışırdı.. Həmişə danışmanın arasında "sevgilim" demək istəyirdim amma deyə bilmirdim.. Ondan gözləyirdim həmişə o sözü, amma sonra sevgili deyil, dost olduğumuzu xatırlayırdım...

İnsanın ürəyi ağrıyarmı heç?! Bəli, mənim o anda ürəyim ağrıyırdı.. mücərrəd deyil, konkret, fiziki bir acı idi.. Belə danışdıq bir neçə dəfə.. Sonra bir gün bir cafede görüşdük söhbət etmək üçün.. hər zamanki kimi yenə o axtarmışdı, dərdləşmək istəyirdi.. dərdliymiş bir az.. - Necəsən? dedim.. - Yaxşı sayılar, başım qarışıqdı bir az.. dedi. - Niyə? baxdı üzümə.. - aşiq oluram yəqin, dedi...
O anda özümü dünyanın ən xoşbəxt kişisi görürdüm.. Bəli, mənə yenidən aşiq olurdu.. " yaxşı ki qəbul etmişim dost qalmağı" deyə keçirdim ağılımdan.. İşə yaramışdı, yenidən sevmişdi məni.. Uşaqlar kimi sevincliydim, yerimdə dayana bilmirdim.. Fərqində olmadan bir gülümsəmə yayılmışdı üzümə...

- Xeyrdir, çox sevindin yəqin, dedi gülümsəyərək.. - təbii ki sevindim.. sənin xoşbəxtliyin eyni zamanda mənim xoşbəxtliyim..dedim.. təbii fərqinə vardırmamam lazım idi anladığımı, sanki başqasına aşiq olduğunu anladım kimi davranmalıydım...

- Hə, kimdir bu şanslı kişi? başını önünə əyməsinə bir məna verə bilməmişdim.. gözlərini məndən saxlayırdı sanki.. sonra qaldırdıbaşını, boş gözlərlə baxdı mənə...

- Əslində sənə bunu izah etməməm lazımdı amma məni səndən başqa dinləyən, anlayan dostum yoxdur! Sənə içimi tökmək istədim, dedi.. bu dostluq söhbəti yaxşıca canımı sıxmağa başlamışdı artıq, amma səbr etməliydim yenə də.. - dinləyirəm...

- Bizim iş yerində Murad adı oğlan var, Ondan çox xoşlanıram.. Nə edəcəyimi də bilmirəm, mənə kömək et.. Gözlərim qaralmağa başladı.. Yenidən o ürək ağrısıni hiss etdim sinəmdə.. İzah edilə bilməyəcək bir ağrı idi bu.. Başmı çölə çevirdim.. Oturduğumuz cafeden sahil görünürdü.. Sahildəki bankda aşiqlər otururdu, bir-birlərinə sarılmış eləcə dayanırdılar.. Sonra iki damla yaş damladı gözlərimdən.. Üzüm atəş kimi yanırdı, kürəyimdən soyuq tərlər axırdı.. Gözlərimdən yaşlar süzülərkən baxdım son dəfə sevdiyimin gözəl üzünə.. O isə mənə boş gözlərlə baxırdı.. Yavaşca qalxıb sahilə endim.. və ağladım...

Bəs siz dünyalar qədər sevdiyiniz insanla ayrıldıqdan sonra dost ola bilərsiniz..?
Məncə Dostluq o zaman yarana bilər ki, haçan hər iki tərəfin hissləri bir-birinə ölüb..